Mijn opa zit zoals altijd in zijn stoel als ik bij hem kom en vertel dat mijn enkel verstuikt is. Hij legt zijn handen er even op en de pijn verdwijnt. Ik huppel vrolijk weg.
Een dierbare herinnering
Een dierbare herinnering die de laatste tijd vaak terug komt.
Mijn opa was een nuchtere man van weinig woorden. Hij was boer, stond elke dag om 6.00 uur op om de varkens te voeren. Na het werk zat hij in zijn vertrouwde stoel. Hij droeg een pet die hij zelden afzette. Dat was ook de reden dat hij kaal was, dat hij altijd die pet droeg. Tenminste dat werd mij verteld en ik geloofde het. Hij rookte dikke sigaren, wat erg stonk en wat ik vies vond.
Mijn opa en ik hadden een bijzondere band. Als ik aan hem denk krijg ik een warm gevoel. Alsof hij me begreep. Daar hadden we geen woorden voor nodig.
Hij overleed lang geleden, toen ik 18 was. Pas nu dringt het tot me door hoe bijzonder deze herinnering is.
Veiligheid en verlichting
Hoe hij mij leerde over energie, over hoe je je handen kunt gebruiken voor veiligheid en verlichting van pijn. Zonder woorden, maar door het te doen en voor te leven.
Al sinds ik me kan herinneren gebruik ik mijn handen om mezelf te kalmeren als ik overweldigd ben of angstig. Als mijn zoon buikpijn heeft leg ik mijn handen op zijn buik tot het minder wordt. En ook in mijn praktijk geef ik door hoe hel(p)end je handen zijn als het gaat om het creëren van veiligheid in jezelf.
Dankbaar voor mijn wijze en inspirerende opa.