Het is stil, oorverdovend stil.
Zwijgend zitten we aan tafel, de spanning is te snijden.
Op mijn hoede
Ik ben op mijn hoede, kijk naar de afwezige blikken, luister naar elke ademhaling, hoor de diepe zucht die af en toe het stilzwijgen doorbreekt.
Mijn lijf spant zich aan, de onrust stijgt, mijn hoofd draait overuren. Ik probeer in te schatten wat er aan de hand is, wat de ander denkt, wat ik kan doen om de spanning te doorbreken, op te lossen, te fixen.
Vluchten
Tot het niet meer lukt om stil te zijn, ik het uitschreeuw en vlucht.
Weg van hier, van deze plek, van de stilte, de spanning.
We zitten in een restaurant, waar het gezellig zou moeten zijn en waar zich herhaalt wat ik zo goed ken van toen.
Stilte voor de storm
De stilte voor de storm. De onuitgesproken woorden die voelbaar zijn in de aanwezige spanning. Niet weten wat er gaat gebeuren, wanneer het escaleert.
Blijven én vluchten, vertrekken naar mijn hoofd, weg van de spanning, de angst, proberen te snappen wat er aan de hand is zodat ik ervoor kan zorgen dat de storm niet uitbreekt.
Trigger
Lange tijd was ik me niet bewust dat stilte een trigger, signaal van gevaar, is.
Want ik vind stilte heerlijk. Als ik alleen ben kan het me niet stil genoeg zijn.
Hoe anders is het als ik samen ben met mensen van wie ik hou. Dan kan zwijgen, een lange stilte me soms behoorlijk van slag brengen. Het zorgt ervoor dat ik niet meer logisch kan nadenken en mijn lijf de regie overneemt.
Afstand en tijd nemen
Het helpt dan om afstand en tijd te nemen, verbinding te maken met de onrust in mezelf. Door er naar toe te ademen, aandacht te geven aan de wond die gezien wil worden. En mezelf eraan te herinneren dat ik nu veilig ben en niet meer klein en alleen.
Illustratie: Lisa Aisato