Bevroren tranen gaan niet uit zichzelf komen.
In een ijstijd bevroren te wachten op warmte.
Bevroren tranen rollen niet tot ze ontdooit zijn.
Maar waar moet de warmte vandaan komen?
Van binnen was het koud
Met deze paar zinnen vertelt hij zijn ontroerende verhaal. Het verhaal van een kleine jongen die alles had. Tenminste zo leek het aan de buitenkant. Het ontbrak hem aan niets, materieel gezien. Ze gingen met het gezin op vakantie, hadden een mooi huis en een grote tuin. Thuis ging iedereen zijn eigen gang en werd er weinig naar hem omgekeken. Van binnen was het koud, eenzaam, alleen.
Vaak kruipt hij onder de tafel als hij moet huilen. Zijn ouders vragen naar het waarom van zijn tranen. Hij weet het antwoord niet en besluit onbewust niet meer te huilen, zijn gevoelens in te slikken, stil te zijn en niet te veel ruimte in te nemen.
Lege handen
Als hij bij me komt is hij afwachtend. Hij weet niet zo goed wat zijn vraag is. Wel heeft hij het idee dat er iets niet klopt op het gebied van emotieontwikkeling en gevoel. Zichtbaarheid is een thema.
Tijdens het traject ontdooit hij beetje bij beetje. Moedig oefent hij met afstand en nabijheid. Zijn grootste gemis en verlangen komen hier samen. Tegelijkertijd maakt het hem bang. Bang om weer met lege handen achter te blijven.
Warmte
Deze week namen we afscheid. Terwijl hij al met één voet op de trap staat keert hij zich om. En geeft me een stevige knuffel.
Opnieuw raakt hij mij met zijn woorden: ‘Ik vond het een mooi traject en ben blij dat ik je gevonden heb. Ik voel me weer een beetje completer mens. Het traject draagt heel erg bij aan een fijner leven. Dank je wel dat je mij wat verder op weg hebt geholpen en wat warmte hebt gegeven.’
Foto: Yana Sirenko