“Ik lees wat je schrijft op LinkedIn. Wat ik me afvraag is wat je hiermee wilt, je hebt het helemaal niet nodig?” Hij kijkt me vriendelijk aan.
Ben ik goed genoeg?
Ik voel dat ik het warm krijg, bloos. Ik ervaar schaamte. Gedachten buitelen over elkaar heen. “Ben ik wel goed genoeg, wat zullen anderen denken? Ben ik te veel? Ze denken vast: daar heb je haar weer. Misschien moet ik er maar mee stoppen, niet meer delen.”
Ik ben weer thuis. Bij het meisje dat leerde te vertrekken, te verstoppen, inslikken, niet tot last zijn, sterk zijn, niet voelen hoe bang en verdrietig ze was. Schrijven was voor haar een uitlaatklep, een manier om wat van binnen leefde, te uiten, te verwerken.
Blijven
Ik adem rustig in en uit, ga naar binnen. “Het is okay, jij bent okay”, zeg ik tegen mezelf. Ik word rustig, kan blijven. Ik kijk hem aan en zeg: “dank je wel.”
Ook nu ik dit schrijf ga ik weer langs dat kleine, bange meisje. Ik kalmeer haar. De mooie reacties die ik krijg van mensen dat het raakt, inzicht geeft, helpen mij moedig te zijn, kwetsbaar te zijn en te blijven delen.
Jezelf geven wat je gemist hebt
Elke dag opnieuw ontdek ik, bij mezelf en coachees, hoe een trigger in het hier en nu ervoor kan zorgen dat je terug bent in je geschiedenis. Hoe snel je terechtkomt in een overlevingsreactie en hoe helpend het is om deze paadjes te leren kennen, de ideale ouder te zijn door jezelf te geven wat je gemist hebt.