Kind,
ik heb jou vaak
niet goed
begrepen
en vaak
begreep je mij niet.
Onbegrip,
van beide kanten
en een onbegrepen verdriet.
Dit prachtige gedicht kreeg ik van mijn moeder op mijn 21e verjaardag. Ik wist niet goed wat ik ermee moest, ik nam het aan, maar van binnen wees ik het af, wees ik haar af.
Schaamte
Als kind schaamde ik me omdat ze niet zoals andere moeders was. Sinds haar dood is er veel veranderd. Tijdens een familieopstelling zag ik wie ze diep van binnen was, voorbij de manie en de depressie. Een krachtige vrouw, vaak dichtbij de dood, met een enorme wil om te leven. Ik begrijp nu dat ze ervoor me wilde zijn, maar het niet kon, dat ze emotioneel niet beschikbaar was. Het maakte haar verdrietig.
Volledig aannemen
Precies wat ze wilde vertellen met dit gedicht. Het was haar manier om verbinding te maken en te zeggen: ‘ik hou van jou.’ Dit gedicht betekent veel voor mij en ik kan het volledig aannemen. Zoals ik ook mijn moeder kan aannemen, precies zoals ze is. En ik mijn plek als dochter kan innemen en zij haar plek als moeder.
De verbinding met je moeder herstellen, zelfs na haar dood, is helend. Ik heb de pijn en het verdriet ervaren van het gemis en dankbaarheid voor wat ik gekregen heb. Het heeft mij geholpen om plek, ruimte in te nemen, in mijn werk en leven.