‘De volwassene met een ontregeld zenuwstelsel is het kind dat het heeft overleefd.’ ~ Jennifer Mann
Hij is gefrustreerd, vloekt en loopt stampvoetend de trap op. Met een knal slaat hij de deur dicht. Gevolgd door een krakend geluid. Ik ren naar boven en zie dat de deur uit zijn voegen ligt.
De tijd bestaat niet meer
De geluiden, dit beeld brengen me meteen thuis. De tijd bestaat niet meer. Hier en nu IS toen en daar. Er is geen onderscheid. Het is alsof ik volledig wordt overgenomen, ik heb geen controle meer. Waar ik de rest van de dag triggers heb doorvoeld en in staat was rustig te blijven, ‘ontplof’ ik nu.
Daderenergie
Door mijn ‘ontploffing’ schrik ik wakker. Ik voel me enorm schuldig en schaam me diep. Voor dit deel van mij dat zo lijkt op hem, mijn vader. Voor de daderenergie die ook in mij aanwezig is.
Gelukkig kan ik wat mijn vader nooit heeft gekund: ‘Sorry zeggen, een knuffel geven, elkaar vasthouden.
Schuld en schaamte
De schuld en schaamte blijven en brengen me in contact met de pijn, verdriet, angst en boosheid die gevoeld willen worden. Het hele weekend ben ik buiten, in de natuur, tranen stromen tot ik geen tranen meer heb en het stil wordt.
Verzachten
Vanochtend las ik deze prachtige quote van Jennifer Mann.
Ik voel hoe ik dit even nodig had om te verzachten, tevoorschijn te komen en te beseffen dat ik zoveel meer ben en dat er ook veel liefde is.
Foto: Amanda Demme