“Jeetje dat je dat nog weet. Het valt me altijd op dat jij alles tot in detail kunt herinneren. Gesprekken, maar ook situaties, wie wat deed en zei. En ik weet niks meer. Bizar”, zegt mijn vriendin lachend.
Goed en gedetaileerd geheugen
Een tijd geleden zat ik tegenover een vrouw die mij precies hetzelfde vertelde. Ook zij kreeg van haar omgeving terug dat haar geheugen uitzonderlijk goed en gedetailleerd is. Ze groeide op in een onveilige omgeving. Was altijd op haar hoede en hield alles scherp in de gaten. Wat er gebeurde thuis, hoe het eruit zag, de sfeer, spanning kon ze zich haarfijn herinneren. Hoe ze zich voelde niet. Het was alsof ik in de spiegel keek.
Van een afstand waarnemen
Ik begeleid regelmatig mensen die veel onrust ervaren, altijd ‘aan’ staan en constant in hun hoofd zitten. Als ze hun verhaal, herinneringen, vertellen is het alsof ze er van een afstand naar kijken, er geen onderdeel van uitmaken. De details zijn zo levendig dat ik het gevoel heb dat ik erbij ben, maar het lijkt niet te raken. Het is een soort treinmededeling, feitelijk zonder gevoel.
Gevoelsverbinding verdoofd
José Al beschrijft het treffend in haar boek ‘Het bevuilde nest.’ ‘Als iets te pijnlijk is om mee in contact te zijn, dan wordt de gevoelsverbinding met het lichaam verdoofd of vermeden. Er ontstaat dan, uit een onbewuste overlevingsstrategie, alleen een hoofd dat waarneemt, reageert en verhalen maakt.’