‘Een missie is voorwaarts uitdragen wat achterwaarts pijn heeft gedaan.’
Deze mooie quote las ik een tijdje geleden. En ineens viel een kwartje.
Regelmatig kwam de vraag voorbij ‘Wat is je WHY?’ Het zorgde er vooral voor dat ik heel hard ging nadenken, zonder dat er een antwoord kwam. En nu komt, zonder dat ik ernaar op zoek ben, het antwoord.
Wat pijn heeft gedaan
Ik zie mezelf zitten in de kamer van de psychiater waar ik samen met mijn moeder ben. De psychiater wil me graag vertellen wat mijn moeder heeft. Ik herinner me weinig van het gesprek behalve dat het moeilijke woorden waren en dat ik, met mijn handen voor mijn gezicht, heb gehuild tot het voorbij was.
Toen we buiten kwamen zei mijn moeder: ‘Wat ben je flink geweest, je mag een poesje.’
Een herinnering die zo levendig is en die ik in elke vezel van mijn lijf kan voelen. De onmacht, de schaamte, er niet willen zijn, niet weg kunnen, vluchten in mijn eigen wereld. De pijn, het verdriet en de boosheid van me niet gezien en gehoord voelen. Dat het altijd over mijn moeder ging en niemand ooit aan mij vroeg: ‘hoe is het voor jou?’
Mijn missie
Ik besef me nu dat mijn missie: ‘Mensen begeleiden bij het herstellen van de verbinding met zichzelf. Licht schijnen op de delen, die vaak al op jonge leeftijd, afgesplitst, weggestopt zijn’, zo verbonden is met de pijn die ik toen gevoeld heb.
Dat dit is wat ik elke dag doe.
Door de vraag te stellen ‘hoe was het voor jou?’ geef ik stem aan de kinderen, inmiddels volwassenen, die niet gezien en gehoord zijn. En geef ik ruimte om te voelen en ervaren wat nog gevoeld wil worden. Zodat je je niet langer hoeft te verstoppen en alle delen in jezelf welkom kunt heten.