Hij kijkt langs me heen alsof hij me niet ziet. Even denk ik dat hij naar me toe komt, maar dan staat hij stil en keert zijn rug naar me toe.
Afgewezen
Ik roep zijn naam, maar hij reageert niet. ‘Mooie muts’, zegt hij vrolijk tegen een andere moeder terwijl ik sta te wachten bij het hek van de school. Ik heb het gevoel dat ik genegeerd, afgewezen wordt. Voor ik het weet verhef ik mijn stem en roep nog een keer zijn naam.
Mijn harde stem schut me wakker. Het gedrag van mijn zoon brengt me onmiddellijk thuis. Bij mijn moeder die ver weg was, opgeslokt door haar eigen pijn. Waardoor ik geen contact met haar kon krijgen. Ik voel opnieuw de eenzaamheid, het verdriet en de onmacht van toen. En net als toen schreeuw ik om aandacht.
Thuisbrengen gevoel
Het thuisbrengen van mijn gevoel zorgt ervoor dat ik weer rustig wordt. Ik wacht in stilte bij het hek, kijk naar mijn zoon en realiseer me dat hij een spelletje speelt. Dat hij me niet bewust negeert.
‘Huh, ik hoor iets, mama? Ik zie je niet, mama waar ben je?’ zegt hij als hij naast me staat, nog steeds om zich heen kijkend alsof ik er niet ben.
‘Ik ben hier, fijn dat ik je zie’, speel je een spelletje?’ vraag ik met een lach. Hij kijkt me lachend aan: ‘ja, leuk hè?’
Terug naar toen
Het echte systemisch werk vindt plaats in het dagelijkse leven. Iets ‘kleins’ dat lijkt op een pijnlijke ervaring in je geschiedenis, brengt je razendsnel terug naar toen. Je lichaam reageert automatisch en je komt in dezelfde overlevingsreactie terecht. Door je bewust te worden van je triggers, signalen van gevaar, en je mentale, emotionele en fysieke overlevingsreacties ontstaat er ruimte om te kiezen voor een ‘gezonde’ reactie.