Ik ben er even niet. Tenminste zo lijkt het. Ik voel me verdoofd. Het is alsof ik van een afstandje naar de wereld kijk. Alsof ik er zelf geen onderdeel van ben.
In mijn holletje
Ik kom niet in beweging en voel me een beetje down. Inmiddels herken ik deze staat van terugtrekken, bevriezen en in mijn holletje willen kruipen.
Vaak gebeurt het na een periode van ontspanning en niks ‘moeten.’ Als ik dan weer terugkom in de ‘echte’ wereld ervaar ik overweldiging. Ik heb het gevoel dat ik het niet kan, niet goed gevoeg ben, terwijl er van alles van mij verwacht wordt. Deze combinatie zorgt voor een verlammende angst.
Onder mijn vleugels nemen
Waar ik voorheen dacht hier moet ik zo snel mogelijk uit, dit wil ik niet voelen, dit gaat niet goed en mezelf afwees lukt het me nu om te (h)erkennen dat ik angstig ben. Dat ik mezelf onder mijn vleugels mag nemen en koesteren. Dat er maar één ding nodig is: blijven, voelen, mezelf niet in de steek laten.
Want hoe angstig het ook is. Als ik bij de angst blijf en zacht ben voor mezelf wordt het veilig en komt de beweging vanzelf.
Illustratie: Lisa Aisato