Het voelt alsof er een zware deken over me heen ligt. Ik voel me moe, verdrietig, mijn lichaam doet pijn en ik heb nergens zin in. Het overvalt me, na al die jaren. Gevoelens van schaamte, schuld, verdriet en liefde wisselen elkaar af. De rouw en het gemis zijn weer even volop aanwezig.
Rouw heeft geen eindpunt
Terwijl ik weet dat rouw geen eindpunt heeft en ieder moment geactiveerd kan worden door een gebeurtenis, geur, muziek of beeld, had ik verwacht dat het nu minder zou zijn.
Onderdeel van je levensverhaal
De afgelopen tijd heb ik opnieuw ervaren dat je rouw niet verwerkt, dat het niet over gaat. Dat het een onderdeel is van je levensverhaal. En dat het enige dat je in de loop van de tijd kunt doen is het verweven in je leven.
Floortje Agema schreef er een prachtig gedicht over:
Ik weef jou
ik weef de tranen in mijn leven
ik weef de trots in alle dagen
ik weef de pijn in zachte strengen
ik weef jou, in alle lagen
wie je was, wie je zult blijven
hoe je kijkt en hoe je lacht
wat je gaf en wat ik leerde
weven zal ik, alles wat je bracht
ik weef het missen, en het dragen
ik weef de liefde die is gebleven
ik weef jou met zorg en aandacht
in alle draden van mijn leven
Gedicht en beeld uit: Jij wordt gekend, Floortje Agema