klein
zijn mijn schouders
maar ik kan je wel houden hoor
mama
als je moe bent of somber
ik sleep je erdoor
klein
zijn mijn schouders
maar toch zorg ik voor jou
mama
ik zie je tranen en je pijn
in de stilte roep ik: ik hou van jou
groot zal ik ze maken
mijn schouders
want ik heb niet veel te kiezen
groot zijn mijn schouders
en super sterk
want ik wil je niet verliezen
leun maar, steun maar
ik wil je niet kwijt
geeft niet dat je niet voor mij zorgt
als je maar bij me blijft, altijd
Te klein te groot
Dit prachtige gedicht van Floortje Agema raakt me diep omdat het over mij gaat. En niet alleen over mij, maar over zoveel kinderen die te klein, te groot moeten zijn. Die onbewust zijn gaan zorgen, dragen uit loyaliteit, om veilig te blijven en niet alleen te zijn. Ik voel de onmacht, het verdriet, het gemis van het meisje dat wilde schuilen, maar niet schuilen kon.
Patronen herhalen
Als je als kind bent gaan dragen wat niet van jou is dan is er grote kans dat je dit als volwassene nog steeds doet. Dat je je verantwoordelijk voelt, niet tot last wilt zijn, aanvoelt wat de ander nodig heeft en zorgt voor de mensen om je heen. Waardoor je jezelf vergeet, niet (h)erkend wat je nodig hebt en over je grenzen gaat.
Als kind doe je onbewust wat op dat moment nodig is om veilig te blijven en liefde te ontvangen. Als volwassene blijf je deze patronen herhalen omdat het bekend en veilig is. Ook al gaat dit ten koste van jezelf.
Waar je toen geen keuze had, heb je deze nu wel. Je mag teruggeven wat niet van jou is zodat je energie weer kan stromen en je het leven voluit kunt leven.
Illustratie: Amanda Cass