Liever boos dan bang of verdrietig.
Mijn vader zei altijd: “je bent een Bongers, wij huilen niet.” Eén van de weinige emoties die ik thuis zag was boosheid.
Gevoelens inslikken
Als kind was ik constant bezig met hoe het met mama ging, wilde ik voorkomen dat papa boos werd en wilde ik de sfeer vooral goed houden. Mijn gevoelens slikte ik in om hen vooral niet tot last te zijn. Ik had vaak buikpijn en andere vage klachten.
Vechten
Eén keer in de zoveel tijd barstte de bom. Dan werd ik boos en schreeuwde ik het uit. Meestal ontstond er dan ruzie en kreeg ik op mijn kop. Wat me nog bozer en verdrietiger maakte.
Als ik pijn heb, verdrietig ben, me machteloos of bang voel is mijn eerste beweging ‘vechten.’
Vertragen
Wat dan helpt is vertragen, een rustig plekje zoeken voor mezelf, ademen, contact maken met mijn lichaam en aandacht geven aan wat in mij geraakt is. Het verdriet en de rouw toelaten, mezelf troosten.
Gaat dit altijd goed? Nee, natuurlijk niet. Regelmatig schiet ik er toch in en probeer ik mild te zijn en niet boos op mezelf te worden.