Onverwachts raakt hij me aan. Ik hou mijn adem in, mijn lichaam bevriest. Gedachten tuimelen over elkaar heen. ‘Wat gebeurt er, ik vind het niet prettig, wil ik dit wel?’ Maar ik kan me niet bewegen, ik zeg, doe niks.
Lichaamsherinneringen
Pas later realiseer ik me wat er gebeurd is. Mijn lichaam herinnerde zich wat ik als klein meisje heb meegemaakt. Het verrast mij vooral dat ik niks deed, dat ik niks zei, dat ik het gewoon liet gebeuren. Ik probeer het te begrijpen, ook omdat het niet de eerste keer is dat mijn lijf zo reageert, maar mijn herinneringen laten me in de steek.
Grenzen
Inmiddels weet ik dat er vaak over mijn grenzen is gegaan. Dat mijn vader meer man dan vader was. Hij raakte me niet aan, maar deelde zijn gemis aan seks en fysiek contact met mij. Daarnaast reageerde hij zijn frustratie af. Ook mijn moeder deelde intieme details die ik liever niet had willen weten en waar ik me, als meisje, geen raad mee wist.
Waar ik voorheen mijn lichaam niet kon voelen, ben ik me nu bewust van de signalen. Hierdoor besef ik dat ik waarschijnlijk vaak over mijn grenzen ben gegaan zonder dat ik er erg in had.
Woorden geven
Waar ik als meisje niet anders wist dan dat dit normaal was en ik geen nee kon zeggen, kan ik dit nu wel. Ik kan er woorden aan geven en hem vertellen dat, ondanks zijn goede intenties, het niet goed voelde. Dat hij eerst had moeten checken of het okay was om me aan te raken.
Door deze ervaring besef ik me opnieuw dat je lichaam herinnert wat je hebt meegemaakt. Dat er geen verbale herinneringen zijn omdat het denkende brein uitgeschakeld was om te overleven. Dat alles informatie is en elke herinnering ertoe doet.
En hoe belangrijk het is om als begeleider langzaam te gaan en de regie bij je cliënt te laten. Om te voorkomen dat deze overspoeld raakt en je opnieuw over grenzen gaat.