‘Heeft je jeugd je getekend?’
‘Hé Inge’, hoor ik als ik het café binnenloop. Nieuwsgierig kijk ik waar de stem vandaan komt. Aan een tafeltje, bij het raam, zit mijn oude oppas. De laatste jaren kruisten onze wegen elkaar af en toe, maar niet eerder spraken we elkaar echt.
Een raar gezin
Het is bijzonder om, 40 jaar later, te horen hoe zij het heeft ervaren als 14 jarige. ‘Het eten stond al klaar, ik at met jullie en bleef tot je vader thuiskwam. Wat thuis niet lukte, lukte bij jullie wel.’ zegt ze lachend. ‘Je moeder was er niet en soms weer een periode wel. Jullie waren een ‘raar’ gezin, ik ben het nooit vergeten. Je hebt een speciaal plekje in mijn hart.’ Ze kijkt me aan met een warme blik. Even voel ik me weer het meisje van 10 en voel ik wat ik altijd heb gevoeld.
‘Heeft je jeugd je getekend’, vraagt ze na een tijdje. Een mooie vraag die me raakt en die ook na ons gesprek blijft doorwerken.
Schade en schat
Een bijzondere ontmoeting die indruk heeft gemaakt. Tijdens een ademsessie die avond komen de tranen. Tranen voor het meisje van toen. Naast tranen is er ook een diep besef dat er naast schade ook een schat is. Dat mijn jeugd me ook veel heeft gebracht.
Waaronder mijn gevoeligheid die ervoor zorgt dat ik goed kan zien wat een ander nodig heeft en aanwezig kan blijven bij het ‘lijden’ zonder dat er iets opgelost hoeft te worden.
Herkenbaar? Wat is jouw schat?