Harde stemmen. ‘Stomme papa’, schreeuwt mijn zoon. Geen reactie terug. Het voelt als stilte voor de storm.
Toen en daar
Ik schrik, mijn lijf spant zich aan, klaar om naar beneden te rennen, er tussen te springen, te vechten. Mijn instinctieve reactie op ‘gevaar’ opgeslagen in mijn lijf, in mijn autonome zenuwstelsel, wordt meteen geactiveerd. In een split second ben ik weer toen en daar.
Inmiddels ben ik me bewust van de schrik in mijn lijf. Ik leg één hand op mijn buik, de andere op mijn hart en adem rustig in en uit. Iets langer uit, dan in. Het wordt rustiger.
Kalmeren
Op dat moment stormt mijn zoon mijn kamer binnen. Hij is boos, het stoom komt uit zijn oren. ‘Ik wilde wat afmaken, maar papa zegt dat ik op moet schieten omdat we anders te laat op school komen.’ Rustig laat ik hem vertellen. ‘Je wilde het heel graag afmaken? En je bent boos en verdrietig dat dit niet mag, toen liep je emmer over?’ ‘Ja!’ ‘Adem maar rustig uit.’ Zijn lijfje kalmeert. Op weg naar beneden zegt hij: ‘4 in, 7 vast en 8 uit.’ Het ontroert me. Vlak daarna hoor ik ze weer gezellig kletsen.
Trauma wordt opgeslagen in ons lijf, in ons autonome zenuwstelsel. Het reageert instinctief als er een trigger is die lijkt op het ‘gevaar’ dat je kent van toen. Dit kun je niet regelen. Wat je wel kunt doen is waarnemen wat er gebeurt in je lijf, wat je overlevingsreacties zijn en hoe je jezelf kunt reguleren, kalmeren. En dat is oefenen, oefenen, oefenen.
Warmte
Betekent dit dat ik nooit meer uit de bocht vlieg? Zeker wel, ik ben verre van perfect. Als het weer eens gebeurt probeer ik zacht te blijven, met mildheid, compassie te kijken en mezelf een knuffel te geven.
‘Ontdooien doe je door er warmte op te zetten.’ Zoals in de natuur: ijs smelt als de zon erop schijnt, het warmer wordt.