‘Wanneer ben je gestopt kind te zijn? Wanneer begon je iemand te verzorgen of te beschermen?’ vraag ik regelmatig aan cliënten.
Soms komt er een exacte leeftijd en beschrijving, maar meestal is het antwoord: ‘op jonge leeftijd.’
Niet langer kind
Ik weet nog precies hoe oud ik was. Ik was 8 jaar en zat in een oranje wachtkamer met een grote tafel in het midden. Het is de eerste keer dat mijn moeder opgenomen werd. Vanaf dat moment veranderde mijn leven en was ik niet langer kind.
Tenminste dat is mijn bewuste antwoord. Onbewust ben ik waarschijnlijk al veel eerder voor mijn moeder gaan zorgen. Nam ik haar rol over als moeder en partner. En leerde ik mijn eigen IK, mijn gevoelens en behoeften op te geven. ‘Je wordt al therapeut in de baarmoeder’, zei Anna Verwaal dit weekend. Diep van binnen kan ik voelen dat dit klopt.
Te klein te groot
Als je als kind een volwassen rol moest vervullen, te klein, te groot moest zijn, dan leerde je dat je jouw eigen behoeften, verlangens en emoties moest verraden om de verbinding met de ouder te behouden.
Als kind voel je een grote loyaliteit. Je doet er alles aan om de ouder te fixen, redden en beschermen. Het kan enorm verwarrend zijn, want hoewel je een sleutelrol hebt in het gezin, niemand controleert hoe jij je voelt of wat je denkt. Jouw emotionele wereld wordt genegeerd.
Jezelf niet in de steek laten
Volwassenen die op jonge leeftijd een volwassen, ouderrol moesten vervullen zijn geconditioneerd om te negeren hoe ze zich voelen. En om de behoeften van anderen voor te laten gaan.
Om deze ‘magische’ beweging te doorbreken is het belangrijk te (h)erkennen dat het zo was, te rouwen om wat je gemist hebt en jezelf de aandacht en liefde te geven die je zo nodig had. Ter ere van het jongetje of meisje dat geen keuze had kun jij besluiten jezelf niet langer in de steek te laten en te luisteren naar wat jij nodig hebt.
Illustratie: Lisa Aisato