‘Wie ben ik zonder mijn trauma?’
Een vraag die al een tijdje met me meereist en ik aan den lijve ondervond tijdens de Camino Portugues. Waar ik vorig jaar, tijdens de Camino de Santiago, 6 weken door allerlei intensieve processen ging, is het nu stil in mij. Ik ervaar een soort leegte. Niet de eenzame leegte die ik goed ken, maar een serene leegte.
Ik realiseer me hoe heerlijk het is om even niet bezig te zijn met het onderwerp ‘trauma.’ Gewoon niet. Want wat heb ik gegraven om alle puzzelstukjes compleet te krijgen. Zodat ik het begreep en van daaruit langzaam kon voelen, ervaren en helen.
Trauma als houvast
Hoe fijn de leegte ook is, ik raak er ook van in de war. ‘Het kan toch niet zo zijn dat er niks is. Dat ik niks voel behalve rust’, vraag ik mezelf af. De onrust in mijn lijf slaat toe. Ik deel het met mijn Camino vriendin, ook therapeut, op zoek naar een verklaring en houvast. De natuur, het ritme en de vele uren alleen helpen me ermee te zijn, waardoor de rust terugkeert.
Pas veel later, als ik thuis ben, dringt het tot me door dat mijn trauma, mijn verhaal ook een houvast is. Iets waar ik altijd op terug kan vallen als ik me rot voel of heftig reageer op een situatie in het nu. ‘Ja, maar, ik ben angstig, dit ken ik zo goed…’ Waardoor ik de verantwoordelijk voor mijn gedrag niet hoef te nemen én de schaamte niet hoef te voelen.
‘Wie ben ik zonder mijn trauma?’ Een interessante vraag die me uitnodigt om te onderzoeken en doet beseffen dat ik zoveel meer ben dan mijn verhaal, mijn trauma. Dat het niet mijn identiteit is, maar een deel van wie ik ben.
Illustratie: Lisa Aisato