Een vraag die me lang heeft beziggehouden. Eerst wist ik het zeker. Ik had een lange relatie en zag onze toekomst samen. Ik zag een plaatje voor me met 2 kinderen die we verhalen vertelden over ons leven samen, onze studententijd, de wereldreis die we samen maakten, onze tijd in Cambodja en nog zoveel meer.
Perfecte plaatje
Met het verbreken van de relatie viel mijn perfecte plaatje in duigen. Ik was 35 en alleen. Eén ding wist ik zeker: alleen wilde ik het niet. In het alleen zijn kwam er ook ruimte. Ruimte om voorbij het plaatje te kijken. Het plaatje dat ik al sinds mijn kindertijd in mijn hoofd had. Voorbij het idee dat het zo hoort, dat je als vrouw het leven doorgeeft en niets liever wil dan moeder worden.
Angst
Ruimte om de angst, de twijfel te voelen die ik diep had weggestopt. Want wat nu als mijn kind ook depressief wordt net als mijn moeder of net als ik worstelt met het leven? En hoe kan ik een goede moeder zijn terwijl mijn moeder afwezig was en ik geen idee heb hoe ik een goede moeder moet zijn? Hoe kan ik voor een kind zorgen terwijl ik het al lastig genoeg vind om voor mezelf te zorgen?
Hoe meer vragen ik had, hoe minder antwoorden ik kreeg. Jaren van daten volgden waarin er niemand voorbij kwam met wie ik het aandurfde. Tot ik op een dag, na 20 jaar, de jongen van de middelbare school, op wie ik stapelverliefd was, ontmoette. Binnen een half jaar was ik onverwachts zwanger. Ik was verrast, overdonderd en bang. Want wat als…?
En ook al is mijn zoon inmiddels 9 en ben ik super trots op hem, regelmatig voel ik de angst en vraag ik me af of ik het wel goed doe, of ik wel moeder had moeten worden.
Je geeft hoe dan ook door
‘Wibe Veenbaas zei ooit: “je geeft hoe dan ook door.” Dat vind ik een troostende gedachte. Ik zeg het ook vaak tegen de mensen die ik begeleid als ze zich zorgen maken hierover.
Je bent mens, je bent niet perfect. Je heelt, wat je helen kunt. Als begeleider van onze kinderen kunnen we blijven werken aan het aankijken van onze eigen stukken. Op deze manier halen we de lading eraf waardoor onze kinderen vrijer worden.
Eigen pad
Je kind heeft zijn eigen pad te gaan. Je mag vertrouwen dat hij ook weer mensen zal ontmoeten waar hij terecht kan, die naast hem lopen op zijn weg in het leven.
En het allerbelangrijkste: vergeet niet dat je naast ‘oud zeer’ ook je liefde doorgeeft.