‘Sommige mensen met trauma vinden het moeilijk om woede toe te laten omdat de woede een persoon vertegenwoordigt die hen pijn heeft gedaan of die ze nooit willen worden.’
Ont-dekken van woede
Deze quote van Mily Gomez is voor mij zo raak als ik kijk naar het ont-dekken van de woede in mezelf.
Terugkijkend is het een proces geweest waarbij elk stapje me dichterbij heeft gebracht. Tijdens coaching, therapie en verschillende opleidingen ontrafelde ik hoe mijn geschiedenis doorwerkt in het nu.
Steeds een laagje dieper. Van met mijn hoofd begrijpen, naar emoties voelen en lichaamssensaties ervaren. Waarbij ik vele tranen huilde en mijn angst en verdriet steeds beter kon voelen en toelaten.
Verdrongen emoties
Mijn woede werd regelmatig uit de tent gelokt. Maar zodra deze in het licht kwam volgde schaamte en zelfafwijzing. Waardoor deze nog verder ondergronds ging.
Tot ik via mijn chronische pijn en het pijnprogramma Zero Pain Now contact leerde maken met deze verdrongen, ongewenste emoties.
Voldoende bedding
Achteraf kan ik voelen dat het precies het goede moment was. Eerdere stappen waren nodig om voldoende bedding en veiligheid in mezelf te ervaren om de diep weggestopte boosheid, woede, walging en haat te (h)erkennen.
Daarnaast zorgde de Camino de Santiago,, het ritme van het lopen, de natuur, alleen zijn, ervoor dat er ruimte ontstond om het volledig te erkennen en toe te laten. Wat het proces versnelde en er uiteindelijk voor zorgde dat ik geen pijn meer heb en me weer vrij kan bewegen.
Geen quick fix
Er is geen quick fix. Helen gaat stapje voor stapje waarbij je systeem zijn eigen tempo volgt en precies datgene doet wat het op dat moment aankan.